Reality check para sa akin, di ko hawak ang oras. Independent ang oras, kayang mabuhay sa sariling paa. Mas daig ako. Fluid, parang lovelife ko lang, madaling kumawala sa mga kamay natin ng di namamalayan. Nasabi ko nga dati, sana mayroon na lang 28 hours sa loob ng isang araw, at 10 araw sa loob ng isang linggo. Dahil di magkakasya sa 24 hours at 7 days ang lahat ng bagay na gusto kong gawin.
Sa buhay di uso yung mga pindutan gaya rewind, resume, pause at forward na mayroon sa dvd player. Play lang ng play. Isang direksyon lang ang tingin, wala ng lingon lingon. Tuloy tuloy lang ang takbo. Excite ang oras, unstoppable. e ako kaya?
Ang dami ko pa sanang gustong gawin, pero yung oras at pagkakataon ko kanina, kahapon, noong isang araw, noong isang taon, ay ibang iba na sa bukas. Madaya ang panahon at oras, dahil walang forward thus chances are none of us will be able to take a peek on what’s going to happen next. Scary sa ilan ang idea, fun naman sa iba. pero ako, nonchalant. Hindi dahil sa wala akong pakialam o hindi pa ako handa o natatakot ako. I just have no choice. This world will continue to take its usual course whether I like it or not so might as well be apathetic. Wala naman talagang pakialam sa atin ang panahon, maging ang mundong ito, dahil sila ay mga Diyos. Akala natin hawak natin sila sa mga kamay natin, pero ang totoo it’s the other way around. Nasasakal ba ako?hindi ko alam. Pero sana hindi pa ako masiraan ng ulo.*wink*
**
isang pamilyar na kanta ang natugtog sa radyo ng bus, pero di ko alam ang title. Basta ang alam ko, sinasabayan ko sya sa isip ko. Sumasabay din ang ibang pasahero sa pagkanta. I wonder bakit hindi ako nabuburyo sa kanila?
May TV sa mga bantang kisame sa banding unahan ng bus. Walang palabas. Pero reflected don kaming mga pasahero, pati na ang mga bagay sa labas ng bintana. For a minute I was staring at scene, my mind is blank. The familiar song had somehow faded and begun to become part of the unnoticed background. It was just me and the TV. I no never feel the movement of the bus, but I know we’re still on the road. We’re moving forward. It may sound absurd but I felt momentary bliss. Bakit may luha? Saan kyo galing? Ipinikit ko ang aking mga mata. Di ko namalayaang nakatulog ako. Pagmulat ko, in my life na ng the beatles ang tugtog. Alam ko na kung saan galing ang luha. Hindi mula sa momentary bliss na aking nadama, kundi mula realisasyon ng dahilan kung paano ko naisip na kalimutan siya. Mas gusto ko ng ganito lang. akala ko kasi wala ng magbabago. Pero mali ako. Naguguluhan lang ako lalo. Sana hindi na lang naisipan ng isang bahagi ng utak ko na halukayin ang pamamaraan ko sa pagtanggap sa kung ano lang ang dapat at tama.
Sana matagal pa ang oras natin. Sana I was able to undo thoroughly this feeling first pero pinutol na ang oras. Akala ko okay na ako, hindi pa pala.
pebi talking in gibberish again around 9:10 PM
<$BlogItemCommentCount$> Comments:
<$BlogCommentBody$>
