ang mga sumusunod ay base sa tunay na pangyayari....
Tatlong Milimetrong Alaala
Ordinaryong araw.
Lulan ng isang maaliwalas na jeepney
Tumungo ako sa isang santuaryo kung saan
minsan nanahan ang aking diwang walang matunguhan.
Tahanan.
Sa lahat ng araw, bakit ngayon pa?
Sa aking muling pagbabalik hindi lamang
ang mga nakaraanang alaala lamang ang
pumukaw sa isipang puno ng hapis.
Hindi ko inakalang sa payak na araw na ito
ang isang tulad mo ay makikigulo din sa isipan ko.
Anung pakay mo?
Bakit sa gitna na nagsisiksikang mga kabataang
umaasang makapasok sa aking tahanan
bigla kang lumutang.
Isa kaba sa kanila?
Ngunit sa tindig mo tila ba
matagal ka ng bahagi nitong mundong
dati’y aking ginagalawan.
Dito ka rin ba nananahan?
Sumakay ka sa jeepney na lulan ko.
Hindi kita pansin sa iyong pagsakay
ngunit ika’y naupo sa aking tabi.
Tatlong milimetro lang ang ating pagitan.
Maganda ang buhok nya, nausal ko sa aking isipan.
Hindi ko madalas pansin ang mga lalaking
ang buhok ay kahalintulad sa isang dalaga.
Ngunit ikaw ay naiiba.
Taga dito ka ba?
Sa tagal ng pag- usad ng ating sinasakyan,
nakatulog ang karamihan, kasama ka na.
Pinili kong manatiling mulat upang
ika’y aking mapagmasdan ng di mo namamalayan.
Habang ika’y naglalakbay sa mundo ng panaginip
aking pinag- aaralan ang bawat linya sa iyong mukha,
ang bawat hibla ng iyong buhok,
ang kurba ng iyong ilong
Sino ka ba?
Saan ka nagmula?
Taga dito ka din ba?
Pababa na ako,
pero maari bang huwag na lang muna?
Bakit kailangang lumipad
ang oras gaya ng mga paru paro sa tangahaling tapat?
Bakit kailangang umandar pa itong sinasakyan?
Sandali lang, pero hindi ko pa alam ang iyong pangalan!
Sino ka ba? Dito ka din ba nakatira?
Sa aking pagbaba,
ipinasya kong hindi na muling lungunin ka.
Pero di ko natiis, tiningnan kita sa huling pagkakataon
habang umuusad yaong sinasakyan,
Hindi ko inakalang nakatingin ko din.
Ang iyong mga mata ay tila ba nagpapaalam.
Ang iyong tingin tila nagtatanong din.
Sino ka ba? Dito ka ba nakatira?
Sa ngayon marahil ay paalam na lang muna.
Hindi kita nakilala,
ni hindi ko din nalaman kung taga dito ka.
Ang tanging nalalaman ko,
isip ko ay iyo sa loob ng sandaling
tatlong milimetro lang ang pagitan natin.
Ang bawat linya sa iyong mukha.
Ang bawat hibla ng iyong buhok.
Ang kurba ng iyong ilong.
Ang mga iyon ay bahagi na lamang ng alaala.
Alaala ng kanlungang na aking diwa.
Alaalang habang buhay na itatago sa kailaliman ng walang paglimot.
Makita ka pa kayang muli?
Ang iyong mukha maalala ko pa kaya?
Sino ka ba?
Dito ka din ba nakatira?
Hanggang sa susunod na pagkikita.
pebi talking in gibberish again around 1:08 AM
<$BlogItemCommentCount$> Comments:
<$BlogCommentBody$>
